| |
 |
LA DOMO :
|
Sinjorino Moglia, vi ricevis premion pro fotokonkurso
organizita de Fération Française du Bâtiment (Franca Federacio pri Konstruado).
Kio estis la temo de tiu konkurso ?
|
Sinjorino Maria MOGLIA :
|
La nomo estis "Unuaplane pri konstruado" kaj ĝi
celis kolektadon de materialo por la promociado de la konstrufako por
la ĝenerala publiko kaj por lernejanoj al kiuj mi deziras montri, ke
multnombraj metioj en la konstrufako ebligas interesan karieron.
|
LA DOMO :
|
Ĉu vi estas profesia fotistino ?
|
S-ino MOGLIA :
|
Tute ne, fotado estas mia hobio ! Profesie mi
laboras kiel sekretariino ĉe Syndicat des entrepreneurs
et artisans du bâtiment et des travaŭ publics du Haut-Rhin (Sindikato
de la entreprenistoj kaj manlaboristoj pri konstruado kaj publikaj laboroj
de la departemento Haut-Rhin). Mia labordonanto, kiu malkovris mian hobion,
sendis min tra la mondo por foti la medion de konstruado. La vojaĝoj
ankaŭ estis financataj de la primetiaj korporacioj kaj de lokaj entreprenoj,
inter ili CL Bâtiment, kaj ĉi-okaze mi varme dankas al sinjoro BASSO,
la prezidanto de TAKE - LA DOMO.
|
LA DOMO :
|
Kiom da landoj vi vizitis ?
|
S-ino MOGLIA :
|
Dum ses monatoj mi travojaĝis ses diversajn landojn
sur tri kontinentoj : en Sudameriko : Argentinio, Brazilo ; en Afriko
: Kamerunio kaj Malio ; en Azio : Nepalo kaj Vjetnamio. Intere mi revenis
al Francio por zorgi pri miaj fotoj kaj pri la venonta vojaĝo.
|
LA DOMO :
|
Kiel vi organizis vian itineron ?
|
S-ino MOGLIA :
|
La ĉefa afero por mi estis la kolektado de sufiĉa
mono por la flugoj kaj la vojaĝado per publikaj transportoj en la landoj
mem. Poste, surloke, mi unue kondutis kiel normala turisto. Mi estis pristudinta
gvidlibron pri la ĉefaj vizitindaĵoj kaj elirante flughavenon, mi uzis
landajn kaj urbajn mapojn kaj ekvizitis. Dum la vizitoj min kompreneble
allogis konstruejoj. Tiam komenciĝis mia laboro ! Sed ne imagu, ke tuj
mi povis komenci la fotadon ! Unue mi tutsimple bezonis permeson por foti.
Plej ofte mi komencis ĉe la bazaj laboristoj, kiuj suprenirigis al mi
la tutan hierarkion de la ĉefaro ! Kaj tio ofte estis longa vojo ! Mi
estas ege insistema kaj sukcesis atingi la direktoron, kiu plej ofte jesis
senproblemo post kvin minutoj da klarigo. Sed mi ankaŭ trovis alian vojon
: pere de la arkitektoj ! Mi tiam iris al la kultura asocio Alliance Française
aŭ al la loka turisma oficejo kaj petis pri listo de arkitektoj, kiujn
mi poste kontaktis. Kutime mia projekto interesis ilin kaj iom post iom
la unua kontaktito malfermis al mi aliajn pordojn. Tiam mi povis fari
interesajn fotojn sur la konstruejoj kaj ekde la supro de la konstruaĵoj.
|
LA DOMO :
|
Kaj se vi komparas viajn spertojn sur la diversaj
kontinentoj ?
|
S-ino MOGLIA :
|
Tre supraĵe mi diru, ke la plej granda moderno
regas en Argentinio kaj Brazilo kun problemoj ekonomiaj nuntempe kaj plej
ofte la tradiciaj konstrumetodoj pluas en Afriko. Rilate la facilecon
foti sur la konstruejoj, mi diru ke en Afriko mi estis komplete libera,
sed en Argentinio kaj Vjetnamio mi estis daŭre akompanata, sed ne pro
la samaj kialoj : en Argentinio min ekzemple akompanis juna staĝan ta
arkitektino, kies rolo estis mia protekto rilate sekurecon sur la konstruejoj.
En Vjetnamio mi bezonis kelkajn tagojn por obteni la permeson viziti la
konstruejon de la grandega stadiono de Hanojo kaj dum la fotado mi daŭre
estis akompanata por ke mi ne faru netaŭgajn fotojn! Rilate sekurecon
sur la konstruejoj mi menciu, ke la situacio restas katastrofa en Afriko,
kie mi tamen notu la nekredeblan lerton, inventemon kaj adaptiĝemon de
la laboristoj.
|
LA DOMO :
|
Nuntempe vi lernas Esperanton. Kiel vi alvenis
al Esperanto ?
|
|
S-ino MOGLIA :
|
Tio fakte estis ruzaĵo de Sinjoro BASSO, kiu
donis al mi mision dum mia vojaĝo al Brazilo ! Mi do faris mian promesitan
laboron vojaĝante al Bona Espero, je 250 km de Brazilio. Kaj tie mi estis
entuziasmigita de la etoso en tiu bieno, kie sub gvido de la nelacigebla
paro Grattapaglia estas edukataj dulingve infanoj, kiuj sen ili ne havintus
la estonton, kiun malfermas al ili la edukado sur tiu bieno. Tiam mi eĉ
restis ankoraŭ pli longe ol mi unue intencis. Cetere : dum mia restado
la infanoj preparis sian partoprenon en la kongreso de Fortalezo. Tio
estis Esperanto vivanta. Post mia reveno mi do decidis lerni Esperanton
kaj s-ro Basso kontaktigis min kun Sinjoro Grossmann. Post mallonga paŭzo
en Francio mi vizitis Afrikon - sen la helpo de Esperanto - , sed jam
mi kunportis lernomaterialon kaj lernis dum la atendado en flughavenoj
! Intertempe helpe de Sinjoro GROSSMANN ni alskribis esperantistojn en
Nepalo kaj en Vjetnamio, kiuj ege helpis min surloke. Mi profitas tiun
intervjuon por danki al ili. Nun mi bezonas lerni pli por vere regi la
lingvon.
|
|
LA DOMO :
|
Kaj ĉu vi planas novan vojaĝon ?
|
S-ino MOGLIA :
|
Ne ! Nun necesas prepari tutan ekspozicion en
la regiono, kiun mi vojaĝigos tuj post finpretigo. Sed ĉar mi absolute
ĉion realigas mem, mi certe ankoraŭ bezonos tempon.
|
LA DOMO :
|
Ni kore dankas vin pro tiu intervjuo kaj esperas,
ke baldaŭ ni havos la okazon raporti pri via ekspozicio.
|
|
|
Se vi deziras helpi al "BONA ESPERO" retu al ugra@uea.org aŭ bonaespero@aol.com
|
